Μέρος 2ο - Ξύλινα ανθρωπάκια σε πέτρινους δρόμους (Οι συνέπειες του 1ου)
Με αυτά και αυτά λοιπόν σε ένα κράτος που δανείζεται με υψηλότατο πλέον τόκο
-> όπου οι τράπεζες δε δανείζονται εύκολα από άλλες τράπεζες
-> οι εταιρείες και τα καταστήματα δε μπορούν να δανειστούν λεφτά από τις τράπεζες για επενδύσεις και λειτουργικά έξοδα -> τα έσοδα του έχουν παγώσει λόγω της στενότητας της αγοράς -> μόνη λύση να κόψουν τα έξοδα τους -> πρώτη επιλογή η μείωση προσωπικού.
Ανεργία λοιπόν. Ανεβαίνει, και θα συνεχίσει να ανεβαίνει.
Αυτό όμως τι σημαίνει? Ο κόσμος δε βρίσκει δουλειά, ναι προφανώς.
Αλλά σημαίνει και κάτι άλλο:
Αυτοί που μένουν θα δουλεύουν και για αυτούς που έφυγαν.
Η αύξηση των ωρών εργασίας είναι ανυπέρβλητη προκειμένου να καλυφθούν τα κενά που άφησε πίσω της η μείωση του προσωπικού. Θα απαιτηθεί από τους εργοδότες σου.
Αν πριν δούλευες 8 ώρες (από τους τυχερούς δηλαδή) ετοιμάσου να σπάσεις το οκταωράκι σου. Αν δούλευες 10 πας για ντουζίνα (τυχεράκια, να τα εκατοστίσεις) κτλ.
Θα μου πεις τουλάχιστον θα βγάλω κανένα φράκο από τις υπερωρίες. Χαα, αμ δε. "Η εταιρία έχει οικονομικές δυσχέριες φιλαράκο, δε βλέπεις τι γίνεται γύρω μας?" Τι υπερωρίες μου τσαμπουνάς? Forget about it and keep walking.
Άντε κατάπιε το κι αυτό, θα ζητήσεις μια αύξηση τουλάχιστον. Άλλωστε βγάζεις 2 φορές τη δουλειά που έβγαζες. "Αύξηση? που έχεις ακούσει να κάνουν αυξήσεις? Εδώ προσπαθούμε να κρατήσουμε όρθια την επιχείρηση με μέιωση εξόδων και εσύ μιλάς για αύξηση? Μην τα φωνάζεις αυτά, keep your voice down μην έχεις πρόβλημα."
Και αν παλιά μπορούσες και τους πέταγες και ένα αη στο διάολο με τους μ@λ@κες, θα πάω αλλού, προσόντα έχω. Για βγες τώρα έξω να δεις τι γίνεται? Αν πετύχεις εταιρία να προσλαμβάνει τη δείχνεις για αξιοθέατο από το λεωφορειάκι tour της πόλης (θα το βρεις στο Σύνταγμα).
Ο ανταγωνισμός πάλι για τις λίγες θέσεις ανέβηκε full με τους ανθρώπους που έμειναν άνεργοι και οι λίγες εταιρείες που προσλαμβάνουν ξέρουν ότι υπάρχει πληθώρα για την πασαρέλα της θέσης εργασίας, θα πάρουν αυτόν που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη και άρα θα συμβιβαστεί με τα λιγότερα λεφτά.
Έκεί πάνε λοιπόν τα πράγματα. TO KEEP OUR VOICE DOWN. Η φωνή του εργαζόμενου που ίσα που ακουγόταν έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια, πλέον θα χαθεί από εκεί κάτω, στον πάτο του πηγαδιού.
Πριν κάποια χρόνια πήγαν να περάσουν νόμο για την κατάργηση του οκταώρου και κάποιοι εξεγέρθηκαν. Όχι όσοι θα το έκαναν το '80, αλλά κάποιοι, αρκετοί για αυτή τη μάχη.
Τώρα ποιος θα βγει στους δρόμους όταν όλοι θα τρέμουν μην τους διώξουν και πέσουν σε έναν κόσμο χωρίς άλλες επιλογές. ΤΟΥΠΕΚΙ ΛΟΙΠΟΝ.
Και επειδή όταν ο άλλος είναι πεσμένος ο νόμος της ζούγκλας γυρνά τον αντίχειρα προς το έδαφος, γιατί λέω εώ τώρα να μην κάνουν σε λίγο καιρό τις νέες κινήσεις τους τα μεγάλα λόμπη. Να εκμεταλευτούν την αδυναμία του εργαζόμενου να αντισταθεί και να περάσουν νέους νόμους αυτούς που χρόνια τώρα βήμα βήμα μας προετοιμάζουν, άλλωστε η οικονομία
το χρειάζεται τώρα είναι η μόνη λύση να αυξήσουμε με μια συνολική θυσία την παραγωγικότητα, να γυρίσει το ποτάμι, να ξανανέβει η οικονομία (και να σωθεί το καπιταλιστικό σύστημα) τι καλύτερο επιχείρημα?
Θα σου δοθεί η ευκαιρία να θυσιαστείς για την πατρίδα και το μέλλον του τόπου. Άντε βρε, ποιος να σου το 'λεγε, θα γίνεις και ήρωας. Και το βράδυ που θα γυρνάς σπίτι γνέψε καταφατικά στον καθρέφτη. Μπράβο ρε. Ήσουνα καλό ρομπότ και σήμερα.
