Στίχοι Νίκος Καββαδίας
Ερμηνεία Δήμητρα Γαλάνη
Σε φόντο Καρυωτάκη, ένα κομμάτι που με ανατριχιάζει.
Το ανακάλυψα την Παρασκευή σε μια άλλη διάσταση του κόσμου μου, δε μπορώ ωστόσο να μην το ανεβάσω, η αξία του είναι πέρα από κριτήρια με βάση μια παροδική διάθεση.
Πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό το κομμάτι, είναι από τις λίγες στιγμές που η μελαγχολία αποκτάει τόσα χρώματα.
Άλλωστε ένας συνδυασμός Καββαδία-Γαλάνη δε θα μπορούσε να μην δημιουργήσει κάτι υπέροχο.
4 comments:
ανατριχιαστικό ρε συ
Δεν είναι? Ήθελα να το ανεβάσω και δεν μπορούσα να βρω κάτι να γράψω. Τι λόγια να βρω..
Έτυχε να ακούσω πρώτη φορά αυτό το τραγούδι όταν ο αδερφός μου ήταν άρρωστος. Έφυγε λίγες εβδομάδες μετά, στα 32 του χρόνια, μετά από μια πολύ ξαφνική και σύντομη αλλά βαρύτατη ασθένεια. Αγαπούσε πολύ τα ταξίδια και μάλιστα τον καιρό που δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι φτιάχναμε μαζί ένα χάρτη για να περνά η ώρα. Αντιμετώπισε τις δυσκολίες με όσο θάρρος μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που βλέπει το τέλος να έρχεται, κι άφησε πίσω του ένα τεράστιο κενό.
Το τραγούδι αυτό είναι το soundtrack της θλίψης μου αλλά και ένα δώρο που μου θυμίζει πώς ό,τι και να περνάμε δεν είμαστε μόνοι...
Γεια σου. Ο καθένας βιώνει τη μουσική και το τραγούδι με το δικό του τρόπο και σύμφωνα με τις δικές του εμπειρίες. Αυτό το τραγούδι έχει μια εκπληκτική ενέργεια (εξαιρετικά σπάνια) και σίγουρα για σένα έχει ξεχωριστή σημασία αφού συμβαδίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό με την προσωπική σου ιστορία. Ευχαριστώ που τη μοιράστηκες. Η μουσική μας όσο πίσω μας γυρίζει, τόσους νέους δρόμους επίσης ανοίγει.
Post a Comment