Ο εφιάλτης των γονιών μας είναι εδώ

Μέρος 1ο - Το γκρέμισμα των ονείρων

Θυμάμαι από μικρός το μόνο που άκουγα από το στενό μου περιβάλλον ήταν λόγια όπως, "να σπουδάσεις αγόρι μου για να βγεις στην κοινωνία". "Να πάρεις ένα πτυχίο για να έχεις δουλειά", "Να έχεις τη δουλειά σου την αξιοπρέπεια σου", "Να πας στο πανεπιστήμιο για να ζήσεις σαν άνθρωπος". 

Δε θα ασχοληθώ με το τι σημαίνει το πτυχίο σε αυτό το post, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που όμως χρειάζεται ένα υγειές κοινωνικό περιβάλλον πεγγεσματικής απασχόλησης (με τα προβλήματα του έστω) ώστε να αρχίσει να μας απασχολεί ξανά. Και σήμερα αυτό το περιβάλλον οδεύει προς κατάρευση. 

Δεν ξέρω στο αντικείμενο που εργάζεται ο καθένας σας κατά πόσο έχει καταλάβει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο εργασιακός χώρος. Αυτό που μπορώ όμως να σας πω εγώ είναι πως στο χώρο της πληροφορικής και γενικά όπου το χρήμα της εταιρίας έρχεται από τη λέξη project ακολουθούμενη από έναν τίτλο τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. 

Αρχίζω και μετράω φίλους που χάνουν τη δουλειά τους ο ένας μετά τον άλλον, και όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότεροι. Αν επεκταθώ στις κατασκευαστικές και τις χρηματιστιριακές άστο, εκεί να δεις. Και το ζήτημα δεν είναι μόνο αυτές καθεαυτές οι εταιρίες αλλά και οι ειδικότητες που επηρεάζουν. Ας πούμε στο παράδειγμα των κατασκευαστικών? Υδραυλικούς, μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγους, βοθρατζήδες, επιπλοποιούς, πλακατζίδες, διακοσμητές, υφάσματα etc.   

Είχα ένα (τρομερό) καθηγητή ο οποίος τον Νοέμβριο μας έλεγε "Αυτό δεν είναι τίποτα, από Γενάρη να δείτε πόσες εταιρίες θα αρχίσουν να απολύουν και πόσες θα βάλουν λουκέτο".Και είχε δίκιο, ένα φοβερό κύμα απολύσεων έχει ξεσπάσει και άγνωστο που θα σταματήσει. 

Η Ελλάδα τελευταία στις εξελίξεις το ξεκίνησε αργά και αυτό το άθλημα αλλά τα πάει καλά. 

Σαν γενικό φαινόμενο μιλάνε τα στατιστικά:

Στην Αγγλία έγιναν 75.000 απολύσεις ΜΟΝΟ τον Δεκέμβριο. 

Στην Ισπανία οι άνεργοι έφτασαν τα 3.000.000 για πρώτη φορά στην ιστορία των στατιστικών τους χρόνων.

Οικονομικοί κολοσσοί διώχνουν κόσμο με το φαράσι για πρώτη φορά στα χρονικά τους NISSAN, DELL, LENOVO, MICROSOFT, GM, MAZDA etc. Δηλαδή οι μικροί τι θα κάνουν?

Και δεν είναι τόσο για την δουλειά, κανείς δε γουστάρει να σηκώνεται τα ξημερώματα, να τρέχει με deadlines και φασαρίες, να πληρώνεται λιγότερα από όσα ξοδεύει το σπίτι του,  να έχει να υπερνικήσει τον ανταγωνισμό, να κερδίσει την εμπιστοσύνη των συνεργατών του επί μονίμου βάσεως και στην τελική να περιμένει το σαββατοκύριακο για να δει τα παιδιά του και να χάνει τα 3/4 της ζωής του σε δουλειά και ύπνο.

Είναι το τι σου προσφέρει η εργασία σε μια κοινωνία όπου χτίστηκε γύρω από αυτη την αξία και εκμεταλεύτηκε την υπεραξία της στο απόλυτο. Είναι για αυτή τη ρημάδα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και τον αυτοσεβασμό. Γιατί ένας άνθρωπος με όνειρα και θέληση που δεν του δίνεται η ευκαιρία όχι να τα πετύχει αλλά απλά να τα κυνηγήσει, είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Καλά τα λέγανε λοιπόν οι δικοί μου γιατί είχαν φάει τα σκ@τ@ και δε θέλανε τα ίδια και για τα παιδιά τους, αλλά η ασταμάτητη προσπάθεια του καπιταλιστή ανθρώπου για περισσότερο και περισσότερο κέρδος ήταν μοιραίο να μας γυρίσει στο επίπεδο που είμασταν πριν 2 αιώνες.  Και αν αναλογιστεί κανέις πόσα πισωγυρίσματα έχει κάνει το ανθρώπινο είδος δεν ξέρω κι εγώ πόσες από αυτές τις πρωτοχρονιές έπρεπε πραγματικά να έχουμε πανηγυρίσει .