Βρέξε Βρέξε..

Λατρεύω τη βροχή.

Βέβαια τη λατρεύω όταν δεν είμαι κολλημένος στην κίνηση 

και όταν δεν με πετυχαίνει στο δρόμο ενώ κλασσικά δεν έχω πάρει ομπρέλα 

και όταν δεν προσπαθώ να περάσω απέναντι στο δρόμο ενώ όλα τα αμάξια τρέχουν διαβολεμένα και ούτε σου δίνουν σημασία που είσαι σαν άστεγο παπί λες και αυτοί είναι που βρέχονται

και όταν δεν θέλω να πάω σε μια συναυλία που περίμενα πολύ και αναβάλλεται

...

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τη λατρεύω:)

Βρέξε λοιπόν, καθάρισε όλη αυτή τη γκρίζα πόλη, ξέπλυνε τις χρωματιστές μάσκες των ανθρώπων που καθημερινά φοράνε, μούσκεψε τις

 πλαστικές μας συνήθειες και ρίξε χρώμα στη ζωή μας...φανέρωσε το δικό μας. 

Οι ψιχάλες πέφτουν στο τζάμι, ανοίγω το παράθυρο, κάθομαι στην άκρη στο πεζούλι του καφέ να με δροσίζει, αναπνέω καλύτερα. Ο καφές ζεστός, το τσιγάρο απόλαυση, το φιλί αποτύπωμα στη μνήμη, η κουβέντα εμπνευσμένη... και έτσι γεννιούνται οι στιγμές.

   

Νομίζω όσο μεγαλώνω αλλάζω προτιμήσεις ακόμη και στα φυσικά φαινόμενα.