Ένας πλούσιος άνθρωπος.

Σήμερα γνώρισα έναν πλούσιο άνθρωπο. 

Πήγα στη δουλειά και κατόπιν αγγαρεία, να πάρω τον παππού και τη γιαγιά από το εξοχικό για να τους φέρω στην Αθήνα. Τελικά πριν ολοκληρωθεί η κλασική διαδρομή φορτώνω βαλίτσες -> φορτώνω γιαγιά παππού->οδήγηση->ξεφορτώνω γιαγιά παππού-> ξεφορτώνω βαλίτσες->καληνύχτα, όμως αυτή τη φορά υπήρξε ένα extra βήμα στο τέλος, σε ένα πολύ γραφικό αθηναϊκό ταβερνάκι για να τιμήσουμε τα αξιότιμα παιδάκια (και πως να πεις όχι στα παϊδάκια....εεεε στους παππούδες εννοώ) . 

Ο παππούς πάντα ήταν ένα υπερευαίσθητο ανθρωπάκι που, αντίθετα με τους άλλους ανθρώπους γύρω του, ασχολείται αυστηρά και μόνο με την ανθρώπινη φύση και μάλιστα συγκεντρώνεται στην καλοσύνη, όπου αυτή υπάρχει και που αμφισβητείται. Θα αρχίσει τις ιστορίες για την σκληρή ζωή που είχε, τον μόχθο και τις κακουχίες που πέρασε μεγαλώνοντας, θα βρίσει αγανακτισμένος τους ανθρώπους που στο όνομα τις θρησκείας, του πολιτισμού, του εκσυγχρονισμού, της δόξας και κυρίως του κέρδους αδιαφορούν για τον πόνο του διπλανού τους, υποστηρίζουν απάνθρωπες συμπεριφορές και νόμους και ζουν αγνοώντας την ηθική με την οποία ο άνθρωπος

 θα έπρεπενα ζει. Κάθε φορά θα καταλήξει στον προσωπικό του μονόλογο με το δικό του θεό (με μικρό το "θ" γιατί αυτός δεν κοιτάζει αφυψηλού) αναζητώντας  την κοινωνική ευαισθησία και τη χαμένη ανθρωπιά και εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα βάλει τα κλάματα τόσο εύκολα και άμεσα στο ξεστόμισμα της λέξης. Τα συναισθήματα πλημμυρίζουν τη ζωή του, τις κουβέντες του και τις πράξεις του... αυτός είναι ο παππούς ένας ανθρωπάκος με ευαισθησίες σπουργιτιού και υπηρέτης αξιών που δεν είχαν ποτέ πολλοί ονοματισμένοι άγιοι των εμπορευματοποιημένων θρησκειών. 

Αυτή η διαδικασία είναι συνηθισμένη σε τέτοιο βαθμό ώστε όλοι να αναλαμβάνουμε τον ρόλο του κασκαντέρ στις γιορτές ώστε να μη μπαίνει σε τέτοιες συζητήσεις μπροστά στον κόσμο γιατί γίνεται κουραστικός, θα τους φέρει σε δύσκολη θέση και θα αφαιρέσει από τον κόσμο την ευτυχία της άγνοια του.

Ο παππούς δεν πήγε σχολείο, δεν διάβασε βιβλία, δεν πήγε σε μουσεία κι όμως όταν τον ακούω να μιλάει για τα συναισθήματα που του προκαλεί ο κόσμος θα ορκιζόμουν ότι έχει γράψει κάποιο από τα ποιήματα που με κράτησαν άγρυπνο τις νύχτες, κι όμως. 

Μέσα από όλα αυτά σήμερα αναγνώρισα κάτι που αγνοούσα, ο παππούς έχει ότι σημαντικότερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σαν στόχο ζωής. Να είναι πλούσιος και αυτό από μόνο του να τον κάνει ευτυχισμένο. Ο ίδιος λέει ο στόχος κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι να έρχεται φτωχός και να φεύγει πλούσιος, όχι σε λεφτά, τα λεφτά μόνο τη διαφθορά μπορούν προσφέρουν στον άνθρωπο αλλά πλούσιος σε αισθήματα,γεμάτος,  κι εγώ νιώθω πλούσιος... Αγάπησα και ήμουν τυχερός να διανύσω τη ζωή μου με δυο καλές γυναίκες μεανθρώπους πραγματικούς. Συνάντησα ανθρώπους που

 μου έδωσαν ένα ποτήρι νερό όταν διψούσα χωρίς να τους το ζητήσω ..και σε αυτούς ακόμη νιώθω ότι χρωστάω και θα χρωστάω ακόμη και μετά το 100στο που θα τους δώσω πίσω,

 γιατί εγώ τους το δίνω από υποχρέωση ενώ αυτοί δεν είχαν καμία απέναντι μου παραμόνο την καλοσύνη τους; και δάκρυσα για τα δεινά όχι μόνο τα δικά μου αλλά και των ανθρώπων σε κάθε γωνιά που άκουσα ότι πεινούσαν και δυστυχούσαν σα' να ήταν δικοί μου άνθρωποι,

 απλά γιατί είναι άνθρωποι, είναι σαν κι εμένα και σαν το παιδί μου. Και δεν έκανα κακό σε άνθρωπο, το βράδυ μπορώ να κοιμηθώ γιατί το παιδί μου θα μπορεί να πει με περηφάνια ότι πατέρας μου ήταν ο Θέμης και δε θα κρύβεται από ντροπή. 

Εγώ λέω λοιπόν ότι έχω γνωρίσει ελάχιστους που θα μπορούσαν να νιώσουν πλούσιοι χωρίς πλάνες. Κάποιοι ελπίζω να το νιώσουν από αυτούς και είναι άνθρωποι που αξίζει να ακολουθήσεις. Κάποιοι όμως αν και πληρούσαν τις προϋποθέσεις δεν το ένιωσαν, δεν πρόλαβαν, δυστυχώς για τους ίδιους, για μένα και τους κοντινούς μου που το είδαμε

 να συμβαίνει. Και είναι το μεγαλύτερο κρίμα να έχεις τον πλούτο στα χέρια σου και να μην το βλέπεις, να το αρνείσαι και να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει γεμάτος. Τη γαλήνιο που θα ήταν. Το ξέρω καλά όμως αυτό το συναίσθημα, το νιώθω. Ο παππούς μου δεν είναι πραγματικός μου παππούς, το όνομα του το δίνουν οι καταστάσεις, και ίσως για αυτό νιώθω ότι αυτός ευτυχώς θεωρεί δεδομένο.