Σωτηρία Μπέλλου - Η ανυπότακτη

Η Σωτηρία Μπέλλου γεννήθηκε το 1921 στα Χάλια. Ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας της Χαλκίδας, παρόλα αυτά οδηγημένη από το τρομερό πείσμα της να γίνει τραγουδίστρια αλλά και από τον αδιάλακτο και μάγκικο χαρακτήρα της έζησε μια τόσο πολυτάραχη και δύσκολη ζωή που προορισμένοι να ζήσουν δεν είναι ούτε οι φτωχώτεροι αυτού του κόσμου.

Εκείνη την εποχή τραγουδίστρια σήμαινε κάτι σαν την πόρνη της δικής μας εποχής, πόσο μάλλον για ένα πλούσιο κορίτσι που ανάγκη δεν είχε για τέτοιο "ξεπεσμό". Αποφασιμένη και αγύριστο κεφάλι φεύγει από το σπίτι της για την Αθήνα πριν τα 17 της και άμαθη όπως ήταν  παντρεύτηκε κάποιον που της έκανε τα γλυκά μάτια. Στις συνεχείς του απιστίες η μαγκιόρα Σωτηρία του έριξε βιτριόλη στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε 3 χρόνια φυλάκιση.

Εκτίοντας μέρος της ποινής γύρισε σπίτι της όπου έτρωγε ξύλο από όλα τα μέλη για την ντροπή που τους έφερε. Μην αντέχοντας ξαναέφυγε παραμονές του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου με τις σειρήνες να ουρλιάζουν. Τότε πλέον ξεκινάει μια πραγματική οδύσσεια για τη Μπέλου. Στα επόμενα χρόνια δούλεψε μεταξύ άλλων λάντζα, αχθοφόρος στα τρένα ενώ κοιμόταν στα βαγόνια προσπαθώντας παράλληλα να γλυτώσει από τα δεινά του πολέμου ενώ η οικογένεια της είχε χάσει τα ίχνη της. 

Το όνειρο της όμως δεν το είχε παρατήσει όταν κάποια στιγμή πήρε μια κιθάρα σε μια ταβέρνα και άρχισε να τραγουδάει όταν την ανακάλυψε ο Βασίλης Τσιτσάνης. Τα χρόνια που προηγήθηκαν την στιγμή της οριστικής αναγνώρισης η Σωτηρία Μπέλλου πάλεψε για τα ιδανικά της με κάθε τρόπο. Ανήσυχο πνεύμα και άνθρωπος-εργάτης η Μπέλλου εντάχθηκε στον ΕΑΜ όπου γλυτώνοντας πολλές φορές τελικά φυλακίστηκε και βασανίστηκε στα κολλαστήρια της οδού Μέρλιν προτού αφεθεί ελεύθερη ενώ στα Δεκεμβριανά πήρε μέρος σαν αγωνίστρια του ΕΛΑΣ όπου κατόπιν φυλλακίστηκε και βασανίστηκε ξανά. 

Το μαχητικό της στοιχείο αυτό το πλήρωσε και άλλη μια φορά όταν στο μαγαζί που τραγουδούσε μια μέρα μπήκαν 7 χίτες και της ζήτησαν να τραγουδήσει το "Του αητού το γιο", τραγούδι βασιλικό. Η Σωτηρία αρνείται και πάει να φύγει όταν την πιάνουν και τη "σκοτώνουν"  στο ξύλο χωρίς κανένας να αντιδράσει, παράπονο που της έμεινε μέχρι το τέλος. Τότε τραγουδούσε με την Τσιτσάνη στο μαγαζί ¨Τζίμης ο χονδρός¨ τον οποίο δε συγχώρησε για την ατολμία του. Έφυγε και συνεργάτηκε ξανά μαζί του μετά από 25 χρόνια.

Από εκεί και πέρα συνεργάστηκε με τους κορυφαίους μουσικούς (Βαμβακάρη, Παπαϊωάνου...) και συνθέτες της εκπομπής ερμηνέυοντας τραγούδια χαραγμένα στην ιστορία ενώ υπήρξε πάντα πρωτοπόρος στις συνεργασίες της βοηθώντας όσους νέους καλλιτέχνες μπορούσε όταν 

άλλοι δεν τους εμπιστεύονταν (Σαββόπουλος, Ανδριόπουλος...). Μας άφησε για έναν πιο εύκολο κόσμο το 1997.

(Πηγές: Στη Ματιά και στον Οδηγητή)

Αυτή ήταν και είναι η Σωτηρία Μπέλλου..Η μεγαλύτερη ρεμπέτισσα του ελληνικού τραγουδιού.

Για μένα όμως είναι κάτι παραπάνω. 

Γνώρισα τη Σωτηρία Μπέλλου από το ραδιόφωνο του πατρικού μου.

Όταν το ράδιο έπαιζε τραγούδι της Μπέλλου αμέσως ένα τσιγάρο άναβε και η φωνή του ραδιοφώνου δυνάμωνε.

Το σπίτι μπλυμμήριζε από το μέταλλο της φωνής της και εγώ έλεγα:

 

"Σιγά καλέ τι είναι αυτά τα αρχαία τραγούδια, χαμηλώστε το...!@#!@#"

 ή "Ποιός είναι αυτός με την αγριοφονάρα, ακούστε και τίποτα της προκοπής...".

Η φωνή πάντα έλεγε κάτι σαν...

"Είναι η Μπέλλου. Άκουσε φωνή" 

ή "ΕΕΕ ρε. Που ξέρετε εσείς από καλό τραγούδι. Άκουσε για τι μιλάει."

ή "Τα τραγούδια αυτά ήταν απαγορευμένα για χρόνια, μαζευόμασταν σε κουτούκια ή σε σπίτια κρυφά και τα ακούγαμε...που να καταλάβετε τώρα"

Με τα χρόνια έμαθα να την ξεχωρίζω (δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο, φωνή μεταλλική, αδιάλλακτη όπως κι η ίδια).

Έμαθα, όταν έπαιζε Μπέλλου, εύκολα να προβλέπω τις επόμενες κινήσεις που θα ακολουθούσαν γύρω μου, 

το άναμα του τσιγάρου, 

το ουίσκι,

η λησμονιά,

η εποχή που χάθηκε και δε γυρίζει πίσω.

Και μια μέρα...

 στο τραγούδι της Σωτηρίας προέβλεψα ξανά το μέλλον,

είδα τις επόμενες κινήσεις να ξετυλίγονται πριν καν οι ίδιες το αντιληφθούν, 

όμως δεν ακολούθησαν ποτέ τη σκέψη μου...

το τσιγάρο δεν άναψε,

το ουίσκι δεν έτρεξε στο ποτήρι

και η φωνή στο ραδιόφωνο παρέμεινε σιγανή,

σχεδόν λυπημένη.

Τότε εγώ και η Μπέλλου γίναμε αδερφές ψυχές.   

Σωτηρία Μπέλλου - Δε λές κουβέντα

Σωτηρία Μπέλλου - Με αεροπλάνα και βαπόρια