Η αποχαιρετιστήρια επιστολή
Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι.
Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.
[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.
Ο Κωνσταντίνος Καρυωτάκης είχε γίνει ένα πανελλήνιο ερωτηματικό με το θάνατο του το 1928. Ενώ εκτελούσε χρέη δημοσίου υπαλλήλου στην Πρέβεζα, αυτοκτόνησε με πιστόλι και ενώ το προηγούμενο βράδυ προσπάθησε να προκαλέσει τον πνιγμό του χωρίς επιτυχία, όπως αναφέρει και ο ίδιος. Η ποίηση λίγο απασχολούσε την τότε Ελλάδα, οι περισσότεροι προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν ένα είδος ασφάλειας και ένα κομμάτι ψωμί στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Ωστόσο ο Καρυωτάκης αποτελούσε σημείο αναφοράς στους κλειστούς κύκλους των διανοητών της εποχής. Με την αυτοκτονία του το όνομα και η φήμη του ταξίδεψε παντού γρηγορότερα από όσο θα έκανε αν το προσπαθούσε όντας ζωντανός. Ασφαλώς όχι άδικα, η τελευταία του ποιητική συλλογή, η οποία εκδόθηκε ένα χρόνο πριν την αυτοκτονία του αποτέλεσε τη σημαντικότερη ποιητική του συλλογή και αντικείμενο απίστευτου πολιτισμικού πλούτου για τη χώρα που έτυχε να αποτελέσει μέρος της. Είναι μια ειρωνική διάθεση που έχει η ζωή απέναντι σε καλλιτέχνες και διανοητές που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό των ομόγυρω, με την εκφραστικότητα τους, να βρίσκουν νωρίς το θάνατο σα να ολοκλήρωσαν τον ρόλο τους ανάμεσα μας. Εϊναι μια μεγάλη κουβέντα που δε χωράει μέσα σε αυτό το κείμενο.
