Χριστούγεννα, πίσσα και πούπουλα

Η μέρα..Χριστούγεννα

Η ώρα..21.30

Η διάθεση..χριστουγενιάτικη, που σημαίνει ευτυχία στον γύρω κόσμο.

Είμαι στην οδό Πειραιώς και περνάω τη διαστάυρωση με την Ιερά οδό, ανεβαίνω προς Ομόνοια. 

Και ξαφνικα..

Δεξιά μου περνάει ένας άνθρωπος με ένα μπουκάλι φτηνό ουίσκι στο χέρι και ένα άλλο περιμένει στη σακούλα, αμέσως αμέσως δίπλα, μια όμορφη μαυρούλα τραβολογιέται από δυο παληκαράδες του ίδιου χρώματος. 

Το φανάρι ανάβει πράσινο και ο άνετος με την άνετη ζωή στο αυτοκινητάκι του τους προσπερνάει έτσι απλά και πάει παρακάτω.Έχει κίνηση πριν την Ομόνοια.

Ανάμεσα στα κόκκινα φώτα και το ψιλόβροχο ξεχωρίζουν μερικά παλικάρια μεταξύ μειονοτήτων που σα να ψάχνουν να αγοράσουν κάτι..αλλά δεν το παίρνουν εύκολα.

Στα δεξιά μια παρέα πακιστανών με μπουκάλια στην τσάντα και αμέτρητη θλίψη στα μάτια που να θαμπώσει στο λεπτό μπορεί το λαμπύρισμα από τα αμέτρητα λαμπιόνια των δρόμων οδεύουν προς το υγρό, αφιλόξενο σπίτι τους μακριά από τους αγαπημένους τους να "γιορτάσουν"  τα Χριστούγεννα.

Το φανάρι ανάβει ξανά και η αυτοκινητοπομπή ξεκινά. Άνετοι δε βιαζόμαστε έχουμε και καλοριφέρ αναμμένο. 

Φτάνω στην πλατεία ομονοίας. Μια πιτσιρικο-παρέα με 4 αγόρια και μια κοπέλα κάθεται καταγής. Οι μισοί έχουν το απόλυτο χάος στο βλέμα τους, οι άλλοι μισοί προσέχουν τον περίεργο που τους κοιτάει απτό ζεστό παράθυρο του αυτοκινήτου του, αλλά σιγά το νέο, ξαναγυρνάνε στη θέα του πεζουλιού.   Η κοπελίτσα σηκώνεται πέρνει έναν 50ρι τύπο χειρότερο από αυτούς που δε μπορεί να σηκώσει ούτε το κεφάλι του, και πάνε προς ένα ξενοδοχείο δίνοντας ραντεβού σε λίγο με την παρέα της. Μόνο ένας μπορεί να σηκώσει το κεφάλι του ώστε να την προσέξει.

Και το φανάρι ανάβει ξανά, αναίμακτα περνά και αυτή τη νύχτα, στο κέντρο της Αθήνας, στο κέντρο της Ελλάδας, εκεί που τα όνειρα καταστρέφονται. Εκεί που το μέλλον της κοινωνίας μας καταρέει χωρίς καμιά βοήθεια.

Ποια χριστούγεννα και ποια παραμύθια, μπήκα σε έναν αλλοτινό κόσμο 5 λεπτά από το σπίτι μου, κόσμος υποφέρει και οικογένειες πονάνε πίσω από αυτό τον κόσμο, κι εμείς πάμε για ποτάκι βυθισμένη στον μικρόκοσμο μας.

Να τα παρατούσα όλα ήθελα, να έκαιγα και εγώ τον τετράτροχο σκλάβο και να έσπαγα ότι έβρισκα, αλλά δεν το έκανα. Δεν αντέχω όμως άλλο να βλέπω αυτή την κοινωνία να μη δίνει φράγκο...

ΤΑ ΧΩ ΜΙΣΗΣΕΙ ΤΑ ΟΛΟΧΡΥΣΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΣΑΣ

Μ' ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΕ ΣΕ ΟΠΟΙΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ

ΝΑ ΧΕΤΕ ΥΠΟΨΗ ΣΑΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΦΑΩ

ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΟΠΟΥ ΚΟΙΤΑΤΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ

(Μίλτος Πασχαλίδης - Οι ντομάτες)