«Η μακραίωνη παράδοση της ελληνικής ανταρσίας»

Στις...Σουλιώτισσες, στο Πολυτεχνείο, αλλά και στην κυβερνητική αστάθεια αναζητεί ο ξένος τύπος τα αίτια της εξέγερσης στη χώρα μας

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008 - Εφημερίδα Το ΒΗΜΑ
Μετά το σοκ των πρώτων ημερών αρκετά ξένα ΜΜΕ επιχείρησα χθες να αναζητήσουν τα κρυφά αίτια της ελληνικής εξέγερσης: αίτια ιστορικά, κοινωνικά και οικονομικά. 
Ετσι το αμερικανικό CΝΝ, αφού πρώτα σημειώνει ότι «η Ελλάδα έδωσε στον κόσμο τη λέξη και το ιδανικό της δημοκρατίας», χαρακτηρίζει «θυελλώδες» το τελευταίο 18μηνο υπενθυμίζοντας τις ευθύνες της «αργής ελληνικής γραφειοκρατίας», τις καταστροφικές πυρκαϊές του περασμένου καλοκαιριού, τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007, από τις οποίες προέκυψε «μια αδύναμη κυβέρνηση με πλειοψηφία μιας μόνον έδρας», τις μαζικές αντιδράσεις και τις διαδοχικές απεργίες για τις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα αλλά και τα απανωτά σκάνδαλα διαφθοράς. Το αμερικανικό δίκτυο συνδέει επίσης τις ταραχές με την οικονομική κρίση αλλά και με τη σκληρότερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και ιδιαίτερα τη βαρύτερη φορολογία των ελευθέρων επαγγελματιών και τις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιρειών. 
Πιο «βαθιά» ακόμη πηγαίνει η ανάλυση του βρετανικού «Guardian», που υποστηρίζει ότι οι συγκρούσεις είναι συμπτώματα μιας «κοινωνίας βαθιά απογοητευμένης από τις αποτυχίες και την ατιμία της πολιτικής ηγεσίας της». «Η αναταραχή ξεκίνησε πολύ πριν από την αλόγιστη δολοφονία του 15χρονου» γράφει. «Η Νέα Δημοκρατία έδωσε μεγάλες υποσχέσεις μεταρρυθμίσεων για να κερδίσει την επανεκλογή της, αλλά το μόνο που είδαν οι ψηφοφόροι της ήταν το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, αύξηση της εγκληματικότητας και ένα εντελώς άδικο σύστημα απονομής δικαιοσύνης». 
«Είναι μια κακοδιαχείριση που επιτρέπει σε καταδικασμένους βουλευτές, τρομοκράτες, βιαστές και δολοφόνους να αποφεύγουν την τιμωρία (...). Είναι μια κυβέρνηση που ασχολείται μόνο με τα δικά της συμφέροντα και οι πολίτες αντιδρούν παρομοίως φοροδιαφεύγοντας, “λαδώνοντας”, μολύνοντας το περιβάλλον, παραβιάζοντας τον νόμο και γενικώς κάνοντας ό,τι τους αρέσει ατιμώρητα». Και συνεχίζει: «Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ βιάζονται να αποκαλέσουν τους εξαγριωμένους διαδηλωτές “ακροαριστερούς αναρχικούς”, αλλά είναι πιο πιθανόν οι νεαροί αυτοί να είναι κακοποιοί και βαριεστημένα πλουσιόπαιδα που ακολουθούν την ίδια μαφιόζικη νοοτροπία που συναντά κανείς στους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων και δεν γνωρίζουν ούτε καν τον ορισμό της αναρχίας». 
Μ ε πιο ψυχολογική προσέγγιση ο Μάλκολμ Μπράμπαντ του ΒΒC ανατρέχει στη δική του ανάλυση στην «ελληνική παράδοση της ανταρσίας», όπως την αποκαλεί: «Οταν οι Ελληνες λένε όχι, το εννοούν» γράφει, υπενθυμίζοντας ότι οι νεαροί που συμμετέχουν στις ταραχές μπορεί να ανήκουν στην απολιτική και αδιάφορη «γενιά του Ιpod» αλλά παραμένουν «κληρονόμοι μιας παράδοσης αιώνων, από τον καιρό που οι καλόγριες αυτοκτονούσαν πέφτοντας στους γκρεμούς για να μην υποκύψουν στους οθωμανούς εισβολείς». Ο Μπράμπαντ «στέκεται» ακόμη στο ιστορικό «Οχι» του Μεταξά στον Μουσολίνι και φυσικά στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973, το οποίο χαρακτηρίζει «σύμβολο της σύγχρονης εξέγερσης». Εκτιμά μάλιστα ότι «η λανθάνουσα περιφρόνηση των Ελλήνων προς την Αστυνομία, που σήμερα εκρήγνυται σαν ηφαίστειο, πηγάζει από τα χρόνια της δικτατορίας, όταν οι αστυνομικοί αντιμετωπίζονταν ως μπράβοι της χούντας και προδότες του λαού τους»...