Διδάσκονται να ζουν, να ονειρεύονται

Στα σχολεία της Δανίας, οι νέοι παίρνουν «άριστα» στο να είναι νέοι .

Σύμφωνα με μια συγκριτική έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2006 σε 17 χώρες μεταξύ νέων 16- 29 ετών, 60% των Δανών θεωρούν ότι το μέλλον τους είναι ευοίωνο, 60% είναι πεπεισμένοι πως θα βρουν μια καλή δουλειά, 51% είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, 45% δηλώνουν πως έχουν πλήρη ελευθερία και ελέγχουν πλήρως το μέλλον τους. Και ενώ οι νέοι σε άλλες χώρες θεωρούν ότι το πεπρωμένο τους κρίνεται πριν από τα 25 τους και ότι θα πληρώνουν σ΄ όλη τους τη ζωή αν κάνουν τώρα κάποιο σφάλμα στον προσανατολισμό τους ή αν έχουν μια αποτυχία, οι νεαροί Δανοί, γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οικονομικά αυτόνομοι χάρη σε υποτροφίες, δάνεια και δουλειές μερικής απασχόλησης, ενθαρρύνονται να εξερευνούν και να είναι κινητικοί.

Χωρίς άγχος. Το άγχος της βαθμολογίας είναι άγνωστο για τους Δανούς μαθητές. «Οποιαδήποτε ιδέα για ιεράρχηση των μαθητών είναι απαράδεκτη», διαβεβαιώνει ο 20χρονος Στεφάν. «Θα αντέβαινε στην ισότητα στην οποία είναι βασισμένη η σοσιαλδημοκρατία μας. Ανάμεσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, πολλοί μαθητές κάνουν μια «παύση», στη διάρκεια της οποίας αφιερώνονται σ΄ αυτά με τα οποία παθιάζονται: αθλητισμό, τέχνη, περιβάλλον. Τη χρονιά εκείνη, ο 17χρονος Μάρκους μελέτησε την κουβανέζικη μουσική και έζησε στο Παρίσι και την Κούβα. Τη θυμάται σαν μια υπέροχη και ουσιαστική χρονιά κατά την οποία, όπως λέει, «μεγάλωσα, ονειρεύτηκα, έμαθα να ζω και να συμφιλιώνομαι με τους άλλους, σκέφτηκα τη ζωή».

Αυτονομία. Η αναχώρηση από το σπίτι των γονιών εντάσσεται σε μια πορεία προς την αυτονομία που ξεκινάει από την ηλικία των 13-15 ετών, με αμειβόμενες μικροδουλειές (ταμία, πωλητή, εφημεριδοπώλη) και συνεχίζεται με την καταβολή, από την ηλικία των 18 ετών, μιας κρατικής οικονομικής αρωγής (περίπου 300 ευρώ). Στη χώρα αυτή των 5,4 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου η φορολογία μπορεί να φτάσει το 80% των εισοδημάτων, οι σπουδές είναι δωρεάν και όλοι έχουν δικαίωμα σε έξι χρόνια κρατικών υποτροφιών, καθώς και σε δάνεια με προνομιακούς όρους, όποια κι αν είναι τα εισοδήματα των γονιών τους. Ο συνδυασμός των δύο μπορεί να καταλήξει σε σχεδόν 1.000 ευρώ τον μήνα.

«Εδώ οι νέοι έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθος στη διαδρομή τους, δικαίωμα στον δισταγμό και στην περιπλάνηση», σχολιάζει ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ντομινίκ Μπουσέ, ο οποίος διδάσκει και ζει στη Δανία. «Μπορεί κανείς να αλλάξει κατεύθυνση, να κάνει μια παύση, να ξαναρχίσει αργότερα σ΄ έναν άλλο τομέα.
Η κυρίαρχη ιδέα, την οποία συμμερίζονται οι εργοδότες, είναι πως σημασία έχει «να βρεις τον εαυτό σου» και πως ένα βιογραφικό δεν συνοψίζεται σ΄ έναν κατάλογο με διπλώματα. «Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η προσωπικότητα», λέει ο Βαχν Σόρενσεν, πρόεδρος της επιχείρησης τηλεπικοινωνιών ΤDC. «Τι μικροδουλειές έχεις κάνει; Τι ταξίδια; Τι εμπειρίες ηγεσίας έχεις; Εθελοντικής εργασίας;». Επιπλέον, σε μια χώρα όπου το ποσοστό ανεργίας είναι 1,6%, ο νεαρός πτυχιούχος είναι περιζήτητος. Σύμφωνα με τον Σόρενσεν, «αυτή τη στιγμή είναι ένας μικρός βασιλιάς!».

Με μια ματιά:
● ΟΙ ΝΕΑΡΟΙ Δανοί κάνουν διαλείμματα από το σχολείο (ένα έτος ανάμεσα στο γυμνάσιο και το λύκειο, άλλο ένα πριν από το πανεπιστήμιο) για να ασχοληθούν με αθλητισμό, τέχνη, ταξίδια...
● Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ του νέου από το σπίτι των γονιών εντάσσεται σε μια πορεία προς την αυτονομία που αρχίζει ήδη από τα 13 του, όταν προσλαμβάνεται σε μικροδουλειές μερικής απασχόλησης
● ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ οικονομική αρωγή, τις υποτροφίες και τα προνομιακά δάνεια, ένας 18χρονος Δανός μπορεί να λαμβάνει σχεδόν 1.000 ευρώ τον μήνα
● ΟΙ ΔΑΝΟΙ εργοδότες ενδιαφέρονται περισσότερο για την προσωπικότητα και τις εμπειρίες του νέου παρά για τα διπλώματά του

LΕ ΜOΝDΕ , Της ΑΝΝΙCΚ CΟJΕΑΝ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Βρέξε Βρέξε..

Λατρεύω τη βροχή.

Βέβαια τη λατρεύω όταν δεν είμαι κολλημένος στην κίνηση 

και όταν δεν με πετυχαίνει στο δρόμο ενώ κλασσικά δεν έχω πάρει ομπρέλα 

και όταν δεν προσπαθώ να περάσω απέναντι στο δρόμο ενώ όλα τα αμάξια τρέχουν διαβολεμένα και ούτε σου δίνουν σημασία που είσαι σαν άστεγο παπί λες και αυτοί είναι που βρέχονται

και όταν δεν θέλω να πάω σε μια συναυλία που περίμενα πολύ και αναβάλλεται

...

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τη λατρεύω:)

Βρέξε λοιπόν, καθάρισε όλη αυτή τη γκρίζα πόλη, ξέπλυνε τις χρωματιστές μάσκες των ανθρώπων που καθημερινά φοράνε, μούσκεψε τις

 πλαστικές μας συνήθειες και ρίξε χρώμα στη ζωή μας...φανέρωσε το δικό μας. 

Οι ψιχάλες πέφτουν στο τζάμι, ανοίγω το παράθυρο, κάθομαι στην άκρη στο πεζούλι του καφέ να με δροσίζει, αναπνέω καλύτερα. Ο καφές ζεστός, το τσιγάρο απόλαυση, το φιλί αποτύπωμα στη μνήμη, η κουβέντα εμπνευσμένη... και έτσι γεννιούνται οι στιγμές.

   

Νομίζω όσο μεγαλώνω αλλάζω προτιμήσεις ακόμη και στα φυσικά φαινόμενα. 

Les Chansons d' Amour

Many people have a soul that loves to swim.
They are commonly known as lazy.

My final tune just began

My last song along this road

A single for a single man
My terror summed up in a code
Delta Oscar Sierra
The police code like a breath
Delta Oscar Sierra
The song of approaching death

This song of mine's a real must
But you fall before it passes
It's all dust to dust
A mean little mound of ashes
Delta Oscar Sierra
The flashing of the ambulance
Delta Oscar Sierra
The song of death's dance
Your father says you're asleep
Your mother wants to touch your brow
The wood around you makes us weep
And tells us now that you're now...
You dance against the wall
As death calls

Ένας πλούσιος άνθρωπος.

Σήμερα γνώρισα έναν πλούσιο άνθρωπο. 

Πήγα στη δουλειά και κατόπιν αγγαρεία, να πάρω τον παππού και τη γιαγιά από το εξοχικό για να τους φέρω στην Αθήνα. Τελικά πριν ολοκληρωθεί η κλασική διαδρομή φορτώνω βαλίτσες -> φορτώνω γιαγιά παππού->οδήγηση->ξεφορτώνω γιαγιά παππού-> ξεφορτώνω βαλίτσες->καληνύχτα, όμως αυτή τη φορά υπήρξε ένα extra βήμα στο τέλος, σε ένα πολύ γραφικό αθηναϊκό ταβερνάκι για να τιμήσουμε τα αξιότιμα παιδάκια (και πως να πεις όχι στα παϊδάκια....εεεε στους παππούδες εννοώ) . 

Ο παππούς πάντα ήταν ένα υπερευαίσθητο ανθρωπάκι που, αντίθετα με τους άλλους ανθρώπους γύρω του, ασχολείται αυστηρά και μόνο με την ανθρώπινη φύση και μάλιστα συγκεντρώνεται στην καλοσύνη, όπου αυτή υπάρχει και που αμφισβητείται. Θα αρχίσει τις ιστορίες για την σκληρή ζωή που είχε, τον μόχθο και τις κακουχίες που πέρασε μεγαλώνοντας, θα βρίσει αγανακτισμένος τους ανθρώπους που στο όνομα τις θρησκείας, του πολιτισμού, του εκσυγχρονισμού, της δόξας και κυρίως του κέρδους αδιαφορούν για τον πόνο του διπλανού τους, υποστηρίζουν απάνθρωπες συμπεριφορές και νόμους και ζουν αγνοώντας την ηθική με την οποία ο άνθρωπος

 θα έπρεπενα ζει. Κάθε φορά θα καταλήξει στον προσωπικό του μονόλογο με το δικό του θεό (με μικρό το "θ" γιατί αυτός δεν κοιτάζει αφυψηλού) αναζητώντας  την κοινωνική ευαισθησία και τη χαμένη ανθρωπιά και εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα βάλει τα κλάματα τόσο εύκολα και άμεσα στο ξεστόμισμα της λέξης. Τα συναισθήματα πλημμυρίζουν τη ζωή του, τις κουβέντες του και τις πράξεις του... αυτός είναι ο παππούς ένας ανθρωπάκος με ευαισθησίες σπουργιτιού και υπηρέτης αξιών που δεν είχαν ποτέ πολλοί ονοματισμένοι άγιοι των εμπορευματοποιημένων θρησκειών. 

Αυτή η διαδικασία είναι συνηθισμένη σε τέτοιο βαθμό ώστε όλοι να αναλαμβάνουμε τον ρόλο του κασκαντέρ στις γιορτές ώστε να μη μπαίνει σε τέτοιες συζητήσεις μπροστά στον κόσμο γιατί γίνεται κουραστικός, θα τους φέρει σε δύσκολη θέση και θα αφαιρέσει από τον κόσμο την ευτυχία της άγνοια του.

Ο παππούς δεν πήγε σχολείο, δεν διάβασε βιβλία, δεν πήγε σε μουσεία κι όμως όταν τον ακούω να μιλάει για τα συναισθήματα που του προκαλεί ο κόσμος θα ορκιζόμουν ότι έχει γράψει κάποιο από τα ποιήματα που με κράτησαν άγρυπνο τις νύχτες, κι όμως. 

Μέσα από όλα αυτά σήμερα αναγνώρισα κάτι που αγνοούσα, ο παππούς έχει ότι σημαντικότερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σαν στόχο ζωής. Να είναι πλούσιος και αυτό από μόνο του να τον κάνει ευτυχισμένο. Ο ίδιος λέει ο στόχος κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι να έρχεται φτωχός και να φεύγει πλούσιος, όχι σε λεφτά, τα λεφτά μόνο τη διαφθορά μπορούν προσφέρουν στον άνθρωπο αλλά πλούσιος σε αισθήματα,γεμάτος,  κι εγώ νιώθω πλούσιος... Αγάπησα και ήμουν τυχερός να διανύσω τη ζωή μου με δυο καλές γυναίκες μεανθρώπους πραγματικούς. Συνάντησα ανθρώπους που

 μου έδωσαν ένα ποτήρι νερό όταν διψούσα χωρίς να τους το ζητήσω ..και σε αυτούς ακόμη νιώθω ότι χρωστάω και θα χρωστάω ακόμη και μετά το 100στο που θα τους δώσω πίσω,

 γιατί εγώ τους το δίνω από υποχρέωση ενώ αυτοί δεν είχαν καμία απέναντι μου παραμόνο την καλοσύνη τους; και δάκρυσα για τα δεινά όχι μόνο τα δικά μου αλλά και των ανθρώπων σε κάθε γωνιά που άκουσα ότι πεινούσαν και δυστυχούσαν σα' να ήταν δικοί μου άνθρωποι,

 απλά γιατί είναι άνθρωποι, είναι σαν κι εμένα και σαν το παιδί μου. Και δεν έκανα κακό σε άνθρωπο, το βράδυ μπορώ να κοιμηθώ γιατί το παιδί μου θα μπορεί να πει με περηφάνια ότι πατέρας μου ήταν ο Θέμης και δε θα κρύβεται από ντροπή. 

Εγώ λέω λοιπόν ότι έχω γνωρίσει ελάχιστους που θα μπορούσαν να νιώσουν πλούσιοι χωρίς πλάνες. Κάποιοι ελπίζω να το νιώσουν από αυτούς και είναι άνθρωποι που αξίζει να ακολουθήσεις. Κάποιοι όμως αν και πληρούσαν τις προϋποθέσεις δεν το ένιωσαν, δεν πρόλαβαν, δυστυχώς για τους ίδιους, για μένα και τους κοντινούς μου που το είδαμε

 να συμβαίνει. Και είναι το μεγαλύτερο κρίμα να έχεις τον πλούτο στα χέρια σου και να μην το βλέπεις, να το αρνείσαι και να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει γεμάτος. Τη γαλήνιο που θα ήταν. Το ξέρω καλά όμως αυτό το συναίσθημα, το νιώθω. Ο παππούς μου δεν είναι πραγματικός μου παππούς, το όνομα του το δίνουν οι καταστάσεις, και ίσως για αυτό νιώθω ότι αυτός ευτυχώς θεωρεί δεδομένο.

Oι 15 καλύτερες ατάκες του Αρκά:

1.. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ.
2.. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.
3.. H ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
4.. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.
5.. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.
6.. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ
7.. Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.
8.. Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ KΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
9.. ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
10.. ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
11.. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.
12.. Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.
13.. ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
14.. Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.

Sie liebten sich beide... (Heinrich Heine)

(Μετάφραση Κ. Καρυωτάκη)

Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,

μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν.

Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,

κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.

Εχώρισαν έπειτα, φύγανε,

μεσ στ΄όνειρο μόνο ειδωθήκαν.

Πεθάνανε πιά και δέν έμαθαν:

εμίσησαν ή αγαπηθήκαν;

Τσακνής - Νοέμβρης '90

Φόρος τιμής στον Διονύση Τσακνή για αυτό το απίστευτο τραγούδι. Τρανό παράδειγμα πως η σχέση ιδέας και ιδεολόγου είναι σχεδόν ερωτική (κλεμμένο).   

Και αν η απόσταση μας έσωσε, οι θύμισες πληγώνουν. Για αυτό κρατάω το στόμα μου κλειστό, τα χείλη μου ματώσανε κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν. Ένα τραγούδι το οποίο την πρώτη φορά που το άκουσα με συγκίνησε και με σόκαρε με το θυμό του ώστε ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία.. και ο έρωτας κρατάει για καιρό.    

 Στίχοι με τρομερή δύναμη που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Ένα βαθιά πολιτικοποιημένο τραγούδι όσο και διαχρονικός ύμνος των αγώνων του κάθε ανθρώπου για κάτι καλύτερο.  Και αν κάποια στιγμή φαίνεται η φωτιά να σβήνει και να οπισθοδρομούμε κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω, τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν. 

Τι να πω. Δεν υπάρχει αυτός ο στίχος.

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω

Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

Φιλία. Ποιός είναι ο φίλος?(Ethics)

Φιλία. Τι είναι? Την νιώθετε κοντά σας? ποιοι την αντιπροσωπεύουν? Κάποιοι δεν πιστεύουν στη φιλία, πιστεύουν στους κοινούς στόχους.  Δηλαδή δεν υπάρχει φιλία παρά μόνο κοινά συμφέροντα και όταν αυτά καταργηθούν οι φιλίες διαλύονται. Εγώ δεν είμαι από αυτούς αλλά πιστεύω πλέον ακράδαντα σε φίλους και σε drinking buddies (που λένε και στο soho του Λονδίνου). 

Με μια πρόσφατη εμπειρία θα έδινα μία και μόνο συμβουλή. Μη θεωρείς κανέναν φίλο μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και πιστά θα την ακολουθώ.  Η δυσπιστία έχει μπει δυστυχώς στη ζωή μου, υπήρχε από ανέκαθεν μα πλέον πήρε τα σκήπτρα και διατάζει,  δεν μου αφήνει περιθώρια. 

Λέει η Ελεονόρα Ζουγανέλη σε ένα πρόσφατο στίχο,

Έλα… μου ‘χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
Έλα… να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
Έλα… δε μπορώ κι αυτούς που ‘'χω μαζέψει
Έλα… και νυστάζω, έλα σβήσε μου το φως 

...και οι φίλοι που μας πρόδωσαν και αυτοί που δε μας εκτίμησαν δεν έχουν καμιά δουλειά εδώ.  Δεν υπάρχει στεριά να ξαποστάσουν, ούτε λιμάνι από τη φουρτούνα να σωθούν. Τη μοίρα που τους αξίζει να γευτούν. Πικρή η γεύση της νοσταλγίας τους και ελεημοσύνης απαίδευτοι θα βρεθούν      

Οξύμωρο είναι σχήμα μα όσο μεγαλώνεις οι φίλοι λιγοστεύουν, και μένουν συνήθως οι παλαιότεροι που μένουν όρθιοι στις επιλογές της ζωής. Και αν δεν είναι οι αυτοί σίγουρα δεν είναι αυτοί που γνώρισες υπό το πρίσμα του famous grouse αλλά υπό το πρίσμα τούτης της απλής ανθρώπινης αξιοπρέπειας και δη της προσωπικής σου συνείδησης που εμπνεύστηκες να μοιραστής μαζί τους.  Από αυτούς που σε ενέπνευσαν δεν την αξίζουν όλοι.

 Ψηλά τα κριτήρια χαμηλά οι προσδοκίες...Στο καβούκι αυτής της απρόσωπης κοινωνίας προτιμώ τον μικρόκοσμο μου  

Οι φιλοσοφίες του μικρού Βούδα

• Ζήσε κάθε σου ημέρα σαν να ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις.
• Αν νομίζεις ότι ο καλύτερος δρόμος για την κάρδιά του άνδρα περνάει από το στομάχι, είναι καλύτερα να γνωρίζεις ότι έχεις στοχεύσει πολύ ψηλά
• Παιδιά στο μπροστινό κάθισμα μπορούν να προκαλέσουν ατυχήματα. Ατυχήματα στο πίσω κάθισμα μπορούν να προκαλέσουν παιδιά.
• Αν μπορείς να χαμογελάς όταν όλα έχουν πάει στραβά, είναι γιατί έχεις βρει σε ποιόν να ρίξεις το φταίξιμο.
• Οι γυναίκες είναι σαν τις πισίνες: Τα έξοδα συντήρησης είναι υψηλά συγκριτικά με τον χρόνο που περνάμε μέσα τους.
• Ποτέ μα ποτέ μην πίνεις και οδηγείς. Μπορεί να χύσεις τη μπύρα.
• Μερικά αφεντικά είναι σαν τα σύννεφα. Όταν εξαφανίζονται η μέρα γίνονται υπέροχη.
• Το να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο. Το να ρίξεις το φταίξιμο στον άλλο είναι στρατηγική.
• Η γυναίκα παντρεύεται σκεπτόμενη ότι μια μέρα εκείνος θα αλλάξει. Ο άντρας παντρεύεται σκεπτόμενος ότι εκείνη δε θα αλλάξει ποτέ. Και οι δύο κάνουν λάθος.

Leonard Cohen (Suzanne)

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τον Leonard Cohen. Τυχαία γνώρισα την τέχνη του και μόλις άκουσα το πρώτο τραγούδι δε μπορούσα να ακούσω άλλη μουσική για καιρό. Η ποίηση η μουσική και το τραγούδι σε μια χημεία που ποτέ δεν συνάντησα. Ποτέ πριν δεν υπήρξαν τόσα πολλά συναισθήματα τυλιγμένα σε μια τόσο όμορφα μελαγχολική κουβέρτα όσο αυτή που έπλεξε ο Leonard Cohen. Απλά ένα τέλειο (Suzanne) από τα τόσα τέλεια.

Καπνός - Σεμέλη Ταγαρά

Άκουσα ένα τραγούδι και ξαναγύρισα στα αθώα χρόνια. Έγινα ξανά 18. Μεγάλωσα κι άλλο. Μύρισα τη θάλασσα, αφουγκράστηκα τις ομορφότερες σιωπηλές στιγμές. Ύστερα ονειρεύτηκα τις επόμενες στιγμές που θα ζήσω. Ένα τραγούδι που ξεφυλλίζει σαν άλμπουμ τις στιγμές, ειδικά τις καλοκαιρινές . Μα ποια είναι η Σεμέλη Ταγαρά...τέλειο.

Κορίτσια της συγγνώμης

Ένα υπέροχο τραγούδι των Κατσιμιχέων. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, η μελωδία ή οι στίχοι. Δύο πράγματα μπορεί να σου συμβούν όταν το ακούσεις στο ράδιο. Να αλλάξεις σταθμό ή να ακούς όλη μέρα των ίδιο για να το ξανακούσεις. Εγώ ανήκω στους δεύτερους.



Στίχοι εδώ

(Special Thanks στην Αλεξάνδρα για το video)