Μαχόμενος καναπές

Το κομμάτι αυτό ξεκίνησε σαν απάντηση σε ένα πολύ όμορφο post περί αγώνων για ένα καλύτερο μέλλον της αγαπητής Aza αλλά καθώς άρχισε να ξεφεύγει από τον αρχικό του σκοπό για ένα μικρό σχόλιο κατέληξε εδώ... 

Είμαι από αυτούς που χαίρομαι να βλέπω και επευφημώ τους αγωνιζόμενους πολίτες (σε στιγμές που οι κοινωνικές συνθήκες το προστάζουν και όχι απεργίες ακριβοπληρωμένων διπλοθεσιτών) που κατεβαίνουν στους δρόμους αλλά παραμένω εκεί στο πλάι και όχι δίπλα τους παρά τις προσπάθειες των γονιών μου να μου το μεταδώσουν.

Όταν είμαστε μικροί λέμε αυτά είναι για τους μεγάλους, 

όταν σπουδάζουμε στη σχολή λέμε δε μας αφορούν αυτά εκτός αν έχει χαβαλέ η κατάσταση,

σαν μεγαλώσουμε λιγάκι ακόμη λέμε αυτά μόνο τα παιδιά μας θα επηρεάσουν κάτσε να κάνουμε πρώτα και βλέπουμε,
στη δουλειά πλέον λέμε Απεργία? Θα με απολύσουν!
σαν γίνουμε τελικά γονείς λέμε κι αν γίνει κάτι στην πορεία πάθω κάτι, με κλείσουν μέσα βρε αδερφέ τι θα γίνουν τα παιδιά μου θα πεινάσουν? Δεν είμαι για μας αυτά, ας παλέψουν τώρα οι νέοι

Δεν υπάρχει ηλικία για αυτά, υπάρχει νοοτροπία και ελπίζω να γαλουχηθούμε με τη σωστή νοοτροπία λίγο καλύτερα γενιά με τη γενιά. Να μάθουμε να διεκδικούμε ξανά γιατί τις

 τελευταίες δεκαετίες το ξεχάσαμε και η δικιά μου η γενιά πάσχει από ιδρυματισμό.